• Stevie Wonder – Hotter Than July (1980)

    Gepost op door henk Reactie

    cover-steviewonder-hotterthanjuly

    Label: Motown
    Allmusic: 4,5/5

    De laatste megaklapper van Stevie Wonder (1950). Zijn naam was al gemaakt in 1980, hij begon als kindster in de jaren 60, werd volwassen in de jaren 70 en bracht toen een serie bestsellers uit: Music of my Mind, Talking Book, Innervissions en natuurlijk Songs in the key of Life. Kortom, Wonder was een superster geworden. Hij wilde naast de muziek nu ook een boodschap uitdragen en dit album is zeker een goede combinatie te noemen. Na deze plaat zijn nieuwe albums steeds minder gewaardeerd, natuurlijk doet dat niets af aan zijn status als superster, alle optredens die hij spaarzaam geeft zijn altijd stijf uitverkocht.

    Deze plaat is een bestseller geweest en in tweedehands-bakken heb je grote kans om een exemplaar op vinyl tegen te komen. Maar ook op cd is hij prima verkrijgbaar.

    Het eerste nummer “Did I Hear You Say You Love Me” komt langzaam binnen, als een opbouwende toon van een sirene. Op het hoogtepunt knalt dit nummer er helemaal in. Soul, up-tempo en lekker in het gehoor. Zoals eigenlijk de hele plaat.

    2. Zonder stilte tussen track 1 en track 2 gaat hij strak over in “All I Do”, een liefdesliedje dat al tien jaar op de plank lag en nu de plaat haalde. Hier is een live-versie uit 2008.

    3. “Rocket Love” wederom grappig liefdesliedje.

    4. “I Ain’t Gonna Stand For It”, beetje country-like. Wederom up-tempo.

    5. “As If You Read My Mind” Prachtig nummer, heerlijk ritme. De zangeres die je hoort is Syreeta Wright (1946-2004). ZIj was tussen 1970 en 1972 anderhalf jaar getrouwd met Stevie Wonder.

    6. “Master Blaster (Jammin’)”, dit was een hit. Wonder had Bob Marley leren kennen en hij was enorm gesteld op de reggae sound die in dit nummer hoorbaar is. “Marley’s hot on the box” zingt hij en iedereen is “jammin”. Prima nummer.

    7. “Do Like You”, hier zijn de kinderen van Stevie Wonder te horen (Aisha, 1975) en Keita (1977). Tot op heden staat de kinderteller voor Stevie Wonder op 9 (bij vijf verschillende vrouwen). Het is dus wat baby-gebrabbel aan het begin en het einde van het nummer. Wonder had kennelijk het idee dat Keita een danser zou worden.

    8. “Cash In Your Face” een nummer over discriminatie. Zoals alle nummers, weer prima in het gehoor liggend.

    9. “Lately” is een ballad. Dit is een van Wonder’s bekendste nummers. Het is een standaardwerkje geworden dat veel gecoverd is.

    10. “Happy Birthday” de afsluiter van de plaat. Misschien wel het bekendste nummer op dit Album. 6 minuten dansmuziek en tekst die gaat over Martin Luther King Dag. Er was toen in Amerika een actie gaande om de geboortedag van Martin Luther King een nationale feestdag te maken. En mede dankzij deze actie van Stevie Wonder werd Martin Luther King dag in 1983 officieel. Vanaf 1986 wordt nu elk jaar op 2 november in alle 50 staten deze feestdag gevierd.

    Hother than July is een prima plaat, er zit eigenlijk geen slecht nummer tussen. Natuurlijk is dit album een beetje een nakomertje als je alle meesterwerken van de jaren zeventig in beschouwing neemt maar deze is zeker niet minder!


    📂Dit bericht is geplaatst in Pop

  • Aretha Franklin – Aretha in Paris (1968)

    Gepost op door henk Reactie

    cover-arethafranklin-inparis

    Label: Atlantic
    Allmusic: 2,5/5

    The Queen of Soul, Aretha Franklin (1942-2018). Ze was al een tijdje bezig eind jaren zestig maar kon haar carrière maar niet goed van de grond krijgen. Uiteindelijk switchte ze van platenmaatschappij, van Columbia naar Atlantic. Atlantic had meer soulartiesten die erg succesvol waren. Atlantic had bijvoorbeeld Ray Charles groot gemaakt, Wilson Pickett was er bij en ook Solomon Burke was een Atlantic Artiest. De platenbaas Jerry Wexler wilde een vrouwelijke topper hebben en zag het potentieel van Aretha Franklin. 1968 was een druk jaar. Er werden drie LP’s uitgebracht. Eerst “Lady Soul” in januari. Toen “Aretha Now” in juni. Dit waren smash hits, en ze gingen als warme broodjes over de toonbank in binnen- en buitenland. Tegelijkertijd werd er een tournee gedaan want je moest gezien worden om platen te verkopen in die tijd. Dag na dag optreden, meestal twee concerten op een dag. In april/mei 1968 deed ze verschillende europese steden aan waaronder Parijs op 7 mei 1968 (In het beroemde Olympia Theater) en dat optreden werd uitgebracht op LP. Volgens allmusic was Jerry Wexler niet te spreken over het niveau van de muzikanten en vond hij de plaat eigenlijk onder de maat. Maar goed, de verkoopcijfers stemde hem vast mild want ook deze plaat werd goud all over the world. En ach, natuurlijk is de band niet zo beroemd als de band van King Curis waar ze ook mee speelde. Maar Franklin is een vocaal kanon die de plaat prima alleen kan dragen.

    Zijn er ook beelden van dit concert? Nee, maar niet getreurd, van het concert dat ze in het concertgebouw gaf in Amsterdam is een zwart-wit film gemaakt die recentelijk op DVD is uitgegeven. Een fantastisch concert met Aretha Franklin in topvorm. De opener daar is dezelfde als in parijs: Satisfaction van de Rolling Stones.

    Geweldig om te zien dat er een meneer van de organisatie rond loopt die zich geen raad weet met het uitzinnige publiek.

    Het tweede nummer is “Don’t Let me Lose This Dream” ook die werd in Amsterdam gespeeld.

    Geen beelden uit Parijs, maar de sound was vrijwel identiek.

    Samenvattend, een prima soul-plaat. Natuurlijk, drie jaar later klonk het muzikaal misschien wel veel strakker maar de sfeer spat van deze opnamen af. In europa was men nog niet echt veel verwend met grote soulacts dus veel bezoekers wisten niet wat ze hoorden en zagen.
    En de stem van Aretha Franklin, die maakt het helemaal de moeite waard. Een pareltje, deze plaat.


    📂Dit bericht is geplaatst in Soul

  • James Last – Voodoo Party (1971)

    Gepost op door henk Reactie

    cover-jameslast-voodooparty

    Label: Polydor

    James Last (1929-2015) is de kitschkeizer, de koning van de rommelmarkt, the gentleman of music. Er zijn weinig artiesten die zoveel platen hebben uitgebracht als deze Duitser. Hij speelde zelf bas, maar bekend werd hij als orkestleider die zowat alles arrangeerde wat maar beschikbaar was. En de mensen vonden het eind jaren zestig, begin jaren zeventig fantastisch. het waren de hoogtijdagen van de langspeelplaat en miljoenen gingen er over de toonbank, ook in Nederland. Op Koningsdag zul je “James Last op Klompen” altijd tegen komen. Het is een genre dat momenteel bij de gemiddelde muziekliefhebber het hart niet sneller zal laten kloppen. James Last staat voor oubollig en saai. Iets waar je grootouders van hielden. De piekenbakken staan vol met platen die niemand hebben wil.

    Maar let op, James heeft wel degelijk een paar platen uitgebracht die het aanhoren meer dan waard zijn. De beste is wat mij betreft deze “Voodoo Party”. James Last arrangeerde nu Psychedelische muziek en slaagde daar wonderwel prima in. Deze plaat is goed van begin tot eind. Het grappige is dat James Last liefhebbers in 1973 deze plaat massaal uitgekotst hebben. Die hielden helemaal niet van die vieze hippies en wilde deze muziek helemaal niet. Veel succes had James Last dus niet met deze release en hij ging weer verder op de oude toer. Deze plaat wordt nu dus als zeer cult beschouwd. Als je een bak James Last platen tegenkomt op de rommelmarkt, check deze dan toch of toevallig “Voodoo Party” er tussen staat. Deze is de moeite waard.

    HIER een linkje naar een aardige pagina over deze plaat.

    De plaat begint met het nummer: “Se A Cabo” , de toon wordt meteen gezet. Lekkere Voodoo-Psychedelica. Bongo’s, trompetten, prima nummer.

    Hier is een filmpje van James Last uit 2008 waar hij zijn orkest dit nummer laat spelen. James wist zijn eigen werk dus wel degelijk op waarde in te schatten en het geeft een mooi beeld van James Last, dirigerend uit de losse pols op middelhoogte, eigenlijk het liefste half naar het publiek toe.

    Hier is de gehele kant A:

    En hier is het grootste gedeelte van Kant B:

    Ik denk dat mijn pleidooi voor dit meesterwerkje nu wel duidelijk is. Deze plaat is niet duur, de meeste platenzaken die hem tweede hands hebben vragen er tussen 10 en 20 euro voor. Maar op rommelmarkten loop je er nog wel eens tegen aan. De plaat is ook in Amerika uitgebracht met een andere hoes dus er bestaan twee versies van.


    📂Dit bericht is geplaatst in Psychedelic

  • Jimmy Smith – I’m Gon’ Git Myself Together (1971)

    Gepost op door henk Reactie

    cover-jimmysmith-imgongitmyselftogether

    Label: Verve
    Allmusic: 2/5

    Jimmy Smith (1925-2005) was één van de grootste jazzartiesten aller tijden. Hij begon in de jaren ’50 platen uit te brengen op het Jazz-label Blue Note. Zijn instrument was het Hammond Orgel, dat hij perfect onder de knie kreeg toen hij begin jaren ’50 was overgestapt van Piano. Eind jaren ’50 was hij de best verkopende artiest bij Blue Note.
    Zijn stijl was mellow, en virtuoos. Op de albums stond hij altijd vermeld als “The Incredible Jimmy Smith”, het was natuurlijk een nieuwe sound en de grote rockgroepen bestonden nog niet waardoor hij eigenlijk de bekendste artiest was op Hammond gebied.

    In 1962 switchte Smith van Blue Note naar Verve. Er is weinig bekend over de exacte redenen maar het zal wel met geld te maken hebben gehad. opvallend is dat de platen bij Verve rijkere arrangementen waren met veel andere instrumenten. Ook live-optredens werden uitgebracht. Simpel gezegd valt het wel op dat de Verve-titels wat meer ‘knalden’ en meer richting de Soul-Jazz gingen.

    De reden dat deze plaat er zo uit springt (naar mijn bescheiden mening) is dat ook hier sprake is van een rijk arrangement. Naast de hammond van Smith hoor je een fantastische drummer, een prima baslijn, gitaar en blazers. En, wat helemaal opvalt, hij zingt! En zeker niet onverdienstelijk. Geen idee waarom ik hem dat eerder op geen enkele andere plaat hoorde doen want hij kan het echt.

    Het eerste nummer van de plaat “I Know What I Want” is een prima binnenkomer: (Dit nummer werd ook op single uitgebracht)

    2. “(Sittin’ On) The Dock Of The Bay” een cover van het Otis Redding nummer (toen nog maar een paar jaar oud). Ook hier een zingt Smith. Zijn uitvoering is een zeer jazzy versie die heerlijk in het gehoor ligt.

    3. “Uh Ruh” een nummer van jazz-violist Stuff Smith (geen familie volgens mij). Stuff Smith was in 1967 overleden, misschien was het ook als eerbetoon bedoeld? Het nummer werd als B-kantje op single uitgebracht. (De A-kant was dus “I Know what I Want”. Het is een zeer soulvolle dansplaat die zeer aansloeg in discotheken en danspaleizen. Het was zeer populair in de MOD-scene in Engeland waardoor het nummer ook wel eens als MOD-Jazz wordt aangeduid. Zeer dansbaar dus.
    Geen uitgebreide vocals dit keer van Smith, wel een korte “all right…. Uh Ruh…!” en wat andere uitroepen. Heerlijk nummer.

    4. “I’m Gon’ Git Myself Together” de titlesong van het album. Dit is een bluesnummer. Smith gaat als een virtuoos over de toetsen en ook zijn zang is geheel in blues-stijl. Ik kon deze op youtube niet vinden.

    5. “Dirty Roosta Booga” wederom een uptempo nummer dat in de eerste 20 seconden wat twijfel zaait over welke kan dit nummer op zal gaan. Maar dan start wederom een swingend geheel met alles er op en er aan met veel blazers. Dit nummer houdt Smith het bij zijn Hammond. Zingen doet hij nu niet.

    6. “Spill The Wine” is wederom een blues nummer. De bekendste uitvoering is volgens mij van Eric Burdon van de Animals, het wordt her en der ook aan Eric Burdon toegeschreven als zou hij de schrijver zijn maar ik vraag me dat wel af. Anyway, Jimmy Smith waagt zich er aan en hij doet het niet onverdienstelijk. Goed uitgebalanceerde uitvoering, met natuurlijk de Hammond up front en in de refreinen wederom zang.

    7. “Need Mo” Hier gaat Jimmy Smith wederom los in een up-tempo soul-jazz nummer met blazers en alles er op en er aan. Geen zangpartij dit keer. Ook hier geen versie van te vinden op Youtube.

    8. “Sugar, Sugar” jawel een cover van de Archies, het nummer was toen nog maar een jaar oud en Jimmy zal het een lekker nummer gevonden hebben. Hij volgt de origine vocale lijn nauwkeurig op Orgel, en maar af en toe wordt het echt spannend. Wel weer zeer compleet uitgevoerd.

    Deze plaat is een beetje een mysterie. Hij bestaat onder twee labels. In 1971 op Verve en in 1973 op MGM. Je komt hem vrijwel nooit tegen op vinyl-beurzen en ik kan me niet herinneren dat ik hem ooit op cd heb gezien. Het viel me op dat hij op de Platomania-site wel staat (US-import Vinyl) voor 16 euro. Wel drie weken levertijd.
    Hoe dan ook, de plaat is geweldig en zeer ondergewaardeerd door allmusic (2 uit 5). Hij is wat mij betreft veel spannender als het eerdere blue note werk en zeker als je van een Soul- en Funksound houdt in de jazz is dit zeer zeker geen miskoop. En dan krijg je nog zang van Jimmy Smith er bij. Ik zou het wel weten! Hou deze in de gaten!

     

     


    📂Dit bericht is geplaatst in Jazz

  • Gordon Lightfoot – Summer Side of Life (1971)

    Gepost op door henk Reactie

    cover-gordonlightfoot-summersideoflife

    Label: Reprise
    Allmusic: 3/5

    Gordon Lightfoot was een van de grootste songwriters aller tijden, daarnaast was hij een folk artiest met een stem die lekker in het gehoor ligt. Met een carrière van 50 jaar mocht hij zich toch echt tot de grootste ter wereld rekenen. Speelde hij dan voor uitverkochte stadions? Nou nee dat dan ook weer niet. Canadees Lightfoot (1938-2023) had zich toegelegd om mooie liedjes schrijven over alledaagse dingen. Melodieus, mooie romantische teksten, niet zozeer om tegen het establishment aan te schoppen. Gevolg? Elvis, Johnny Cash, Bob Dylan, Jerry Lee Lewis, Barbra Streisand en ga zo maar door waren groot fan van Lightfoot en namen nummers op die door hem waren geschreven.

    Hits zijn er wel geweest voor Lightfoot. In 1970 had hij een wereldhit met “If You Could Read My Mind”:

    Hij bracht een Lp uit: Sit Down Young Stranger en die werd meerdere keren platina. Kortom, de verwachtingen waren hooggespannen in 1971 toen hij met een opvolger kwam. Zou hij in staat zijn om weer zo’n klapper te maken?

    Nou commercieel gezien is het hem niet gelukt. De recenties waren kritisch en de verkoopcijfers haalde het niet bij zijn voorganger. Aan de andere kant, als je de plaat beluisterd staan er toch prachtige vertolkingen op. Waarschijnlijk is de aanwezigheid van meer electronische instrumenten hem wat negatief aangerekend. Het blijven prachtige liedjes op een mooie manier gebracht. Je zou ook kunnen zeggen dat Lightfoot met deze plaat liet horen dat hij een blijvertje zou zijn in de folk-scene. Wat maakt het uit hoe groot de hits zijn die er op staan? Na deze plaat kwamen er nog een paar prachtige albums.

    De plaat opent met “10 Degrees & Getting Colder”, misschien autobiorgafisch over een “road musician” die het land door reist.

    Hier is een opname van de BBC uit 1972:

    2. “Miquel” is het tweede nummer van de plaat over een arme Mexicaanse vluchteling die liefde vindt aan de andere kant van de grens.

    Hier ook van dezelfde BBC show.

    3. “Go My Way” een liefdesliedje die een beetje de country-kant op gaat maar de rustige stem van Lightfoot maakt het toch meer folk.

    4. “Summer Side Of Life” bracht hij uit op single maar hij deed niet veel. Terwijl het zo’n mooi nummer is met mooie harmonieën in het refrein.

    5. “Cotton Jenny” wederom een country-liedje. Een wat minder sterk nummer.

    6. “Talking In Your Sleep” is de tweede single van dit Album. Dit liefdesliedje over de naam die hij haar hoort zeggen in haar slaap, de naam die hem niet bekend voor komt. Verkocht beter als “Summerside of Life” maar ook geen wereldhit. Hier nog een vertolking uit de bekende BBC show.

    7. “Nous Vivons Ensemble” de Franse taal komt Lightfoot als Canadees vast niet onbekend voor. Het nummer dat uit twee coupletten bestaat is eerst in het engels, en dan hetzelfde maar dan in het frans. (We wonen samen).
    Ook dit nummer zat in de BBC show:

    8. “Same Old Loverman”

    9. “Redwood Hill” is zo bluegrass als het maar kan. In die hoek is het ook enorm vaak gecoverd, en begrijpelijk want het ligt heerlijk in het gehoor. Deze afwisseling is een van de redenen dat dit album zo goed is.

    10. “Love & Maple Syrup” een pareltje, beetje in de zelfde stijl als “Summerside of Life”.

    11. “Cabaret” afsluiter van het album. Meer als vijf minuten vanwege het lijvige instrumentale arrangement. Mooie harmonieën wederom en meer canadees kan het bijna niet: “And still I’d like to tell her, That I miss her so, in north Ontario“.

    Dit album is wat mij betreft een wat ondergewaardeerde plaat. Er staan praktisch geen slechte nummers op. De rustige stem van Lightfoot komt prima tot z’n recht. Eigenlijk niets mis mee.


    📂Dit bericht is geplaatst in Folk

  • Chubby Checker – Chequered! (1971)

    Gepost op door henk Reactie

    cover-chubbychecker-checkered!

    Label: London
    Allmusic: 3/5

    Wie kent Chubby Checker (1941) niet. De man die de twist groot heeft gemaakt. De complete jaren 60 bracht hij dansplaten uit. Niet te hoogdravend, elke keer weer een album om zijn niet geringe fan-base te pleasen. Maar ja het bloed kruipt waar het niet gaan kan en Chubby, inmiddels multi-millionair, wilde eens wat anders. Hij maakte een psychedelische plaat, die in 1971 eerst nog alleen in Europa werd uitgebracht. Later onder andere titels kwam hij ook in Amerika uit.

    Hij was de spreekwoordelijke schoenmaker die bij zijn leest moest blijven. Het publiek negeerde deze nieuwe richting van Chubby compleet. Het werd een regelrechte flop en Chubby verdween een tijdje van de radar om weer terug te keren met de sound die hem in de jaren 60 zo groot hadden gemaakt.

    Nu is Checkered! een cultplaat geworden. Chubby schreef alle songs zelf en huurde de producer van Jimi Hendrix in en het resultaat is een heel behoorlijk album met een paar regelrechte meesterwerkjes. De opener “Goodbye Victoria” is een prachtig nummer.

    De plaat kom je zelden tegen op Vinyl. Er is wel een herpersing gemaakt in de jaren 80 en nog eentje in 2012 op het label Sunbeam maar deze zijn lastig te vinden. Er is ook een CD-release met twee bonustracks.

    2. My Mind Comes From A High Place (Chubby wilde wel dat men wist dat hij ook aan de geestverruimende middeltjes zat)

    3. Slow Lovin’

    4. If The Sun Stops Shinin’

    5. Stoned In The Bathroom, nog een druggy-nummertje. Na Goodbye Victoria is dit zeker ook een erg goed nummer.

    6. Love Tunnel

    7. How Does It Feel

    8. He Died

    9. No Need To Get So Heavy

    10. Let’s Go Down

    11. Ballad Of Jimi (CD bonustrack) een ode aan zijn overleden beste vriend Jimi. Dat moet toch Hendrix zijn 😉 luister maar naar de gitaarpartij. (….”now he’s gone….”)

    12. Gypsy (CD bonustrack) –  Wat een knaller dit nummer! Geweldig!

    Een aanrader dit album dat compleet anders is dan je van Chubby Checker zou verwachten. De fans vonden het niets maar nu zoveel jaren na dato denk ik dat de plaat wel de waardering krijgt die het zonder meer verdiende.


    📂Dit bericht is geplaatst in Psychedelic

  • Nina Simone – Emergency Ward! (1972)

    Gepost op door henk Reactie

    cover-ninasimone-emergencyward

    Label: RCA
    Allmusic: 4/5

    Een semi-live-plaat, van de “the high priestess of soul”Nina Simone (1933-2003). Dit album zit ruim in de herpersingen. Je kunt hem gloednieuw aanschaffen in elke platenzaak.

    Het album van 35 minuten lengte verkoopt zo goed vanwege het eerste nummer “My Sweet Lord” (ja, die van George Harrison) dat de gehele A-kant (ruim 18 minuten) van de LP beslaat.
    Dit is een dampende gospel, opgenomen in Fort Dix, USA op 18 november 1971, die zo knalt dat je van begin tot eind geboeid bent. Eerst de zaal die je “We want Nina” hoort scanderen, dan de aankondiging “Brothers and Sisters, the high priestess of soul….. Nina Simone!” en alles gaat los. Het nummer gaat uiteindelijk over in een bewerking van een gedicht “Today is a Killer” van David Nelson en daarna- net zo hard- weer verder.

     

    Kant B is andere koek. Twee studio-opnamen, twee ingetogen nummers. Het gaf mij wel een gevoel van teleurstelling omdat ik zo graag na die knaller van Kant A meer had willen horen van dat bewuste concert. Maar goed, op zich wel mooie nummers hoor.

    2. Poppies

    3. Isn’t it a Pity

    Maar goed, puur en alleen al om kant A is deze plaat dus een aanrader!

     


    📂Dit bericht is geplaatst in Soul

  • Grant Green – Live at Club Mozambique (2006)

    Gepost op door henk Reactie

    cover-grantgreen-liveatclubmozambique

    Label: Blue Note
    Allmusic: 3,5/5

    Dit is een concertopname van Grant Green (1935-1979) en band op 6 en 7 januari 1971 in de “Club Mozambique” in Detroit. De opnamen hebben 35 jaar op de plank gelegen voordat Blue Note ze in 2006 op CD uitbracht. Op vinyl ben ik dit album nog nooit tegengekomen.

    Grant Green was een jazzgitarist. En gitaarjazz, je moet er van houden. Vaak verzandt gitaarjazz in virtuoos gepingel dat bij de minder die-hard jazz fanaat op den duur op de zenuwen gaat werken. Niet slecht hoor maar op een of andere manier minder warm als blaas-jazz of een gierend Hammond Orgel.

    Dit album is juist goed omdat het verschillende jazzgeluiden samen brengt tot een prachtig geheel. Zeer melodieus en alle instrumenten komen ruimschoots aan bod. Daarbij een lekkere drum-lijn (Idris Muhammad), die zeer up-front is, waarschijnlijk ook omdat er geen bassist op het podium stond. De enig hoorbare baslijn komt van Ronnie Foster die het Hammond Orgel bespeelde.
    Het heerlijk klinkende blaaswerk is van Clarence Thomas en Houston Person.

    Het album is bijna in zijn geheel op Youtube te beluisteren:

    1. “Jan Jan”

    2. “Farid”

    3. “Bottom of the Barrel”

    4. “Walk on By”

    5. “More Today Than Yesterday”

    6. “One More Chance”

    7. “Patches”

    8. “I Am Somebody”

    Grant Green en zijn band waren die avond op dreef in de Mozambique Club. Een club waar vele grootheden in de jazzmuziek speelde in de jaren 70 maar die niet meer bestaat. De laatste jaren was het een club met “Exotic Male Dancers”. Daarna brandde de tent uit waardoor er nu alleen nog skelet over is. Vergane glorie.

    Ik las in een Jazz Review door Chris May een zin waar ik me helemaal bij kan aansluiten als het om Grant Green gaat en in het bijzonder bij dit album:

    “…He was a fierce funk improviser, and no studio session caught the fire—but this live session does…”


    📂Dit bericht is geplaatst in Jazz

  • Pure Prairie League – Pure Prairie League (1972)

    Gepost op door henk Reactie

    cover-pureprarieleague1972

    Label: RCA
    Allmusic: 4,5/5

    Dit is een plaat die je zo af en toe tegen kan komen in de tweede hands bakken op platenbeurzen. Er zijn er genoeg, maar dan vooral aan de andere kant van de oceaan. Dit is een band die in Amerika goed heeft verkocht in de jaren 70. Een gaaf exemplaar van deze plaat is voor een normale prijs te vinden.

    Waardoor valt deze muziek nu op? Er staat een treurige cowboy op de hoes, treurige bluegrass zou je misschien denken maar niets is minder waar. Deze band was een rechtstreekse concurrent voor de Eagles. Als je deze plaat beluisterd en je gaat puur op de sound af dan denk je echt dat je een plaat van de Eagles hebt opgezet.

    De hoogtijdagen van Pure Prairie League (vaak afgekort als PPL) liggen in de eerste helft van de jaren 70. Ze begonnen in 1965, maar het duurde dus tot 1972 voor dit debuutalbum in de winkels lag. Aan het eind van de jaren 70 was het door personele wijzigingen eigenlijk al weer zo goed als afgelopen. Momenteel bestaat er nog steeds een band met deze naam, die in Amerika zo af en toe nog optreedt  maar van de originele bezetting is niets meer over.

    Maar goed, deze plaat is een meesterwerk. Net iets meer country als de Eagles, instrumentaal staat het als een huis en de harmonieën zijn een lust voor het oor. Zanger/gitarist Craig Fuller zijn stem past ook prima bij deze muziek.

    De opener van deze plaat is meteen raak. “Tears” is een opening met een lang instrumentaal intro waarna de zang en harmonieën prima passend invallen. Dankzij youtube is dit nummer (en de rest van de plaat) in zijn geheel te beluisteren.

    En zo gaat de plaat maar door.

    2. “Take It Before You Go”

    3. “You’re Between Me”

    4. “Woman”

    5. “Doc’s Tune”, een country instrumentaaltje,

    6. “Country Song” iets te veel country in de zang wat mij betreft maar instrumentaal staat het als een huis.

    7. “Harmony Song”

    8. “It’s All On Me”

    Met 34 minuten is de plaat naar huidige maatstaven aan de korte kant maar in die tijd was het een heel acceptabele lengte. Ben je een liefhebber van de Eagles, dan val je geen buil aan deze plaat. De hoes met de getekende cowboy is misschien geen kunstwerkje (alle platen van PPL hebben deze getekende cowboy op een of andere manier op de voorkant), de plaat in de hoes is dat zeker wel!

     


    📂Dit bericht is geplaatst in Country Rock

  • Jacco Gardner – Cabinet of Curiosities (2013)

    Gepost op door henk Reactie

    cover-jaccogardner-cabinetofcuriosities

    Label: Excelsior
    Allmusic: 3,5/5

    Dit is de debuutplaat van Jacco Gardner (1989), een nederlandse multi-instrumentalist. Hij speelt, op de drums na, alle instrumenten op dit album. Als je het eerste nummer opzet: “Clear the Air” dan waan je je in 1967-1969 toen psychedelica zijn hoogtijdagen vierde.
    En kijk die videoclip dan, geheel in sixties stijl.

    Gardner weet deze sound perfect te benaderen. Het doet je denken aan Syd Barrett en de Zombies alleen dan wat toegankelijker en dat gewoon in Nederland.

    Dankzij Youtube kun je deze cd in zijn geheel beluisteren.

    1. Clear the Air

    2: One Eyed King

    3. Puppets Dangling

    4. Where Will You Go

    5. Watching the Moon

    6. Cabinet of Curiosities

    7. The Riddle

    8. Lullaby

    9. Help Me Out

    10. Summer’s Game

    11. Chameleon

    12. The Ballad of Little Jane

    Deze plaat is een aanrader voor iedereen die van psychedelica houdt. Echt een toppertje.

     

     


    📂Dit bericht is geplaatst in Psychedelic