Label: Blue Note
Allmusic: 3,5/5
Dit is een concertopname van Grant Green (1935-1979) en band op 6 en 7 januari 1971 in de “Club Mozambique” in Detroit. De opnamen hebben 35 jaar op de plank gelegen voordat Blue Note ze in 2006 op CD uitbracht. Op vinyl ben ik dit album nog nooit tegengekomen.
Grant Green was een jazzgitarist. En gitaarjazz, je moet er van houden. Vaak verzandt gitaarjazz in virtuoos gepingel dat bij de minder die-hard jazz fanaat op den duur op de zenuwen gaat werken. Niet slecht hoor maar op een of andere manier minder warm als blaas-jazz of een gierend Hammond Orgel.
Dit album is juist goed omdat het verschillende jazzgeluiden samen brengt tot een prachtig geheel. Zeer melodieus en alle instrumenten komen ruimschoots aan bod. Daarbij een lekkere drum-lijn (Idris Muhammad), die zeer up-front is, waarschijnlijk ook omdat er geen bassist op het podium stond. De enig hoorbare baslijn komt van Ronnie Foster die het Hammond Orgel bespeelde.
Het heerlijk klinkende blaaswerk is van Clarence Thomas en Houston Person.
Het album is bijna in zijn geheel op Youtube te beluisteren:
- “Jan Jan”
2. “Farid”
3. “Bottom of the Barrel”
4. “Walk on By”
5. “More Today Than Yesterday”
6. “One More Chance”
7. “Patches”
8. “I Am Somebody”
Grant Green en zijn band waren die avond op dreef in de Mozambique Club. Een club waar vele grootheden in de jazzmuziek speelde in de jaren 70 maar die niet meer bestaat. De laatste jaren was het een club met “Exotic Male Dancers”. Daarna brandde de tent uit waardoor er nu alleen nog skelet over is. Vergane glorie.
Ik las in een Jazz Review door Chris May een zin waar ik me helemaal bij kan aansluiten als het om Grant Green gaat en in het bijzonder bij dit album:
“…He was a fierce funk improviser, and no studio session caught the fire—but this live session does…”
