Label: Reprise
Allmusic: 3/5
Gordon Lightfoot was een van de grootste songwriters aller tijden, daarnaast was hij een folk artiest met een stem die lekker in het gehoor ligt. Met een carrière van 50 jaar mocht hij zich toch echt tot de grootste ter wereld rekenen. Speelde hij dan voor uitverkochte stadions? Nou nee dat dan ook weer niet. Canadees Lightfoot (1938-2023) had zich toegelegd om mooie liedjes schrijven over alledaagse dingen. Melodieus, mooie romantische teksten, niet zozeer om tegen het establishment aan te schoppen. Gevolg? Elvis, Johnny Cash, Bob Dylan, Jerry Lee Lewis, Barbra Streisand en ga zo maar door waren groot fan van Lightfoot en namen nummers op die door hem waren geschreven.
Hits zijn er wel geweest voor Lightfoot. In 1970 had hij een wereldhit met “If You Could Read My Mind”:
Hij bracht een Lp uit: Sit Down Young Stranger en die werd meerdere keren platina. Kortom, de verwachtingen waren hooggespannen in 1971 toen hij met een opvolger kwam. Zou hij in staat zijn om weer zo’n klapper te maken?
Nou commercieel gezien is het hem niet gelukt. De recenties waren kritisch en de verkoopcijfers haalde het niet bij zijn voorganger. Aan de andere kant, als je de plaat beluisterd staan er toch prachtige vertolkingen op. Waarschijnlijk is de aanwezigheid van meer electronische instrumenten hem wat negatief aangerekend. Het blijven prachtige liedjes op een mooie manier gebracht. Je zou ook kunnen zeggen dat Lightfoot met deze plaat liet horen dat hij een blijvertje zou zijn in de folk-scene. Wat maakt het uit hoe groot de hits zijn die er op staan? Na deze plaat kwamen er nog een paar prachtige albums.
De plaat opent met “10 Degrees & Getting Colder”, misschien autobiorgafisch over een “road musician” die het land door reist.
Hier is een opname van de BBC uit 1972:
2. “Miquel” is het tweede nummer van de plaat over een arme Mexicaanse vluchteling die liefde vindt aan de andere kant van de grens.
Hier ook van dezelfde BBC show.
3. “Go My Way” een liefdesliedje die een beetje de country-kant op gaat maar de rustige stem van Lightfoot maakt het toch meer folk.
4. “Summer Side Of Life” bracht hij uit op single maar hij deed niet veel. Terwijl het zo’n mooi nummer is met mooie harmonieën in het refrein.
5. “Cotton Jenny” wederom een country-liedje. Een wat minder sterk nummer.
6. “Talking In Your Sleep” is de tweede single van dit Album. Dit liefdesliedje over de naam die hij haar hoort zeggen in haar slaap, de naam die hem niet bekend voor komt. Verkocht beter als “Summerside of Life” maar ook geen wereldhit. Hier nog een vertolking uit de bekende BBC show.
7. “Nous Vivons Ensemble” de Franse taal komt Lightfoot als Canadees vast niet onbekend voor. Het nummer dat uit twee coupletten bestaat is eerst in het engels, en dan hetzelfde maar dan in het frans. (We wonen samen).
Ook dit nummer zat in de BBC show:
8. “Same Old Loverman”
9. “Redwood Hill” is zo bluegrass als het maar kan. In die hoek is het ook enorm vaak gecoverd, en begrijpelijk want het ligt heerlijk in het gehoor. Deze afwisseling is een van de redenen dat dit album zo goed is.
10. “Love & Maple Syrup” een pareltje, beetje in de zelfde stijl als “Summerside of Life”.
11. “Cabaret” afsluiter van het album. Meer als vijf minuten vanwege het lijvige instrumentale arrangement. Mooie harmonieën wederom en meer canadees kan het bijna niet: “And still I’d like to tell her, That I miss her so, in north Ontario“.
Dit album is wat mij betreft een wat ondergewaardeerde plaat. Er staan praktisch geen slechte nummers op. De rustige stem van Lightfoot komt prima tot z’n recht. Eigenlijk niets mis mee.