Label: Verve
Allmusic: 2/5
Jimmy Smith (1925-2005) was één van de grootste jazzartiesten aller tijden. Hij begon in de jaren ’50 platen uit te brengen op het Jazz-label Blue Note. Zijn instrument was het Hammond Orgel, dat hij perfect onder de knie kreeg toen hij begin jaren ’50 was overgestapt van Piano. Eind jaren ’50 was hij de best verkopende artiest bij Blue Note.
Zijn stijl was mellow, en virtuoos. Op de albums stond hij altijd vermeld als “The Incredible Jimmy Smith”, het was natuurlijk een nieuwe sound en de grote rockgroepen bestonden nog niet waardoor hij eigenlijk de bekendste artiest was op Hammond gebied.
In 1962 switchte Smith van Blue Note naar Verve. Er is weinig bekend over de exacte redenen maar het zal wel met geld te maken hebben gehad. opvallend is dat de platen bij Verve rijkere arrangementen waren met veel andere instrumenten. Ook live-optredens werden uitgebracht. Simpel gezegd valt het wel op dat de Verve-titels wat meer ‘knalden’ en meer richting de Soul-Jazz gingen.
De reden dat deze plaat er zo uit springt (naar mijn bescheiden mening) is dat ook hier sprake is van een rijk arrangement. Naast de hammond van Smith hoor je een fantastische drummer, een prima baslijn, gitaar en blazers. En, wat helemaal opvalt, hij zingt! En zeker niet onverdienstelijk. Geen idee waarom ik hem dat eerder op geen enkele andere plaat hoorde doen want hij kan het echt.
Het eerste nummer van de plaat “I Know What I Want” is een prima binnenkomer: (Dit nummer werd ook op single uitgebracht)
2. “(Sittin’ On) The Dock Of The Bay” een cover van het Otis Redding nummer (toen nog maar een paar jaar oud). Ook hier een zingt Smith. Zijn uitvoering is een zeer jazzy versie die heerlijk in het gehoor ligt.
3. “Uh Ruh” een nummer van jazz-violist Stuff Smith (geen familie volgens mij). Stuff Smith was in 1967 overleden, misschien was het ook als eerbetoon bedoeld? Het nummer werd als B-kantje op single uitgebracht. (De A-kant was dus “I Know what I Want”. Het is een zeer soulvolle dansplaat die zeer aansloeg in discotheken en danspaleizen. Het was zeer populair in de MOD-scene in Engeland waardoor het nummer ook wel eens als MOD-Jazz wordt aangeduid. Zeer dansbaar dus.
Geen uitgebreide vocals dit keer van Smith, wel een korte “all right…. Uh Ruh…!” en wat andere uitroepen. Heerlijk nummer.
4. “I’m Gon’ Git Myself Together” de titlesong van het album. Dit is een bluesnummer. Smith gaat als een virtuoos over de toetsen en ook zijn zang is geheel in blues-stijl. Ik kon deze op youtube niet vinden.
5. “Dirty Roosta Booga” wederom een uptempo nummer dat in de eerste 20 seconden wat twijfel zaait over welke kan dit nummer op zal gaan. Maar dan start wederom een swingend geheel met alles er op en er aan met veel blazers. Dit nummer houdt Smith het bij zijn Hammond. Zingen doet hij nu niet.
6. “Spill The Wine” is wederom een blues nummer. De bekendste uitvoering is volgens mij van Eric Burdon van de Animals, het wordt her en der ook aan Eric Burdon toegeschreven als zou hij de schrijver zijn maar ik vraag me dat wel af. Anyway, Jimmy Smith waagt zich er aan en hij doet het niet onverdienstelijk. Goed uitgebalanceerde uitvoering, met natuurlijk de Hammond up front en in de refreinen wederom zang.
7. “Need Mo” Hier gaat Jimmy Smith wederom los in een up-tempo soul-jazz nummer met blazers en alles er op en er aan. Geen zangpartij dit keer. Ook hier geen versie van te vinden op Youtube.
8. “Sugar, Sugar” jawel een cover van de Archies, het nummer was toen nog maar een jaar oud en Jimmy zal het een lekker nummer gevonden hebben. Hij volgt de origine vocale lijn nauwkeurig op Orgel, en maar af en toe wordt het echt spannend. Wel weer zeer compleet uitgevoerd.
Deze plaat is een beetje een mysterie. Hij bestaat onder twee labels. In 1971 op Verve en in 1973 op MGM. Je komt hem vrijwel nooit tegen op vinyl-beurzen en ik kan me niet herinneren dat ik hem ooit op cd heb gezien. Het viel me op dat hij op de Platomania-site wel staat (US-import Vinyl) voor 16 euro. Wel drie weken levertijd.
Hoe dan ook, de plaat is geweldig en zeer ondergewaardeerd door allmusic (2 uit 5). Hij is wat mij betreft veel spannender als het eerdere blue note werk en zeker als je van een Soul- en Funksound houdt in de jazz is dit zeer zeker geen miskoop. En dan krijg je nog zang van Jimmy Smith er bij. Ik zou het wel weten! Hou deze in de gaten!
