Label: Atlantic
Allmusic: 2,5/5
The Queen of Soul, Aretha Franklin (1942-2018). Ze was al een tijdje bezig eind jaren zestig maar kon haar carrière maar niet goed van de grond krijgen. Uiteindelijk switchte ze van platenmaatschappij, van Columbia naar Atlantic. Atlantic had meer soulartiesten die erg succesvol waren. Atlantic had bijvoorbeeld Ray Charles groot gemaakt, Wilson Pickett was er bij en ook Solomon Burke was een Atlantic Artiest. De platenbaas Jerry Wexler wilde een vrouwelijke topper hebben en zag het potentieel van Aretha Franklin. 1968 was een druk jaar. Er werden drie LP’s uitgebracht. Eerst “Lady Soul” in januari. Toen “Aretha Now” in juni. Dit waren smash hits, en ze gingen als warme broodjes over de toonbank in binnen- en buitenland. Tegelijkertijd werd er een tournee gedaan want je moest gezien worden om platen te verkopen in die tijd. Dag na dag optreden, meestal twee concerten op een dag. In april/mei 1968 deed ze verschillende europese steden aan waaronder Parijs op 7 mei 1968 (In het beroemde Olympia Theater) en dat optreden werd uitgebracht op LP. Volgens allmusic was Jerry Wexler niet te spreken over het niveau van de muzikanten en vond hij de plaat eigenlijk onder de maat. Maar goed, de verkoopcijfers stemde hem vast mild want ook deze plaat werd goud all over the world. En ach, natuurlijk is de band niet zo beroemd als de band van King Curis waar ze ook mee speelde. Maar Franklin is een vocaal kanon die de plaat prima alleen kan dragen.
Zijn er ook beelden van dit concert? Nee, maar niet getreurd, van het concert dat ze in het concertgebouw gaf in Amsterdam is een zwart-wit film gemaakt die recentelijk op DVD is uitgegeven. Een fantastisch concert met Aretha Franklin in topvorm. De opener daar is dezelfde als in parijs: Satisfaction van de Rolling Stones.
Geweldig om te zien dat er een meneer van de organisatie rond loopt die zich geen raad weet met het uitzinnige publiek.
Het tweede nummer is “Don’t Let me Lose This Dream” ook die werd in Amsterdam gespeeld.
Geen beelden uit Parijs, maar de sound was vrijwel identiek.
Samenvattend, een prima soul-plaat. Natuurlijk, drie jaar later klonk het muzikaal misschien wel veel strakker maar de sfeer spat van deze opnamen af. In europa was men nog niet echt veel verwend met grote soulacts dus veel bezoekers wisten niet wat ze hoorden en zagen.
En de stem van Aretha Franklin, die maakt het helemaal de moeite waard. Een pareltje, deze plaat.
